Sinema bölümünün olduğu kadar toplumsal her kesitin ya da iştigal alanının daimi başlıklarından biri “kimlerden kurtulmalıyız” olmalı. Çünkü her alanın kendini kemireni, içerden çürüteni, hasetten çatlayanı, gelişime mani olanı, her şeyi sahipleneni var. Haliyle, sinema birtakım sinemacılara bırakılmayacak kadar değerlidir, demekten kendimi alamıyorum.
Her sorunda olduğu üzere tedaviden bahsetmeden evvel teşhisi yanlışsız koymak gerek. En başta altını çizelim; kelam konusu sinema ve sanat olunca bütün kesin ibareler boşa düşebilir. Mutlaklığın, netliğin, son kararın, ulaşmışlığın olduğu yerde sanat biter. Üretim durur. Kendini tekrar etmek başlar. Arayış sona erer. Kim, kime, farkında olmadığı ne söyleyecektir ki üretsindir! Teknik problemler başka elbette. Daha çok içerik, mana ve histen bahsediyoruz. Elbette bunlar teknik ile birlikte somutlaşır. Lakin bu durum farklı.
MADDE UNSUR SIRALAYALIM:
KERAMETİ KOLTUĞUNDAN MENKUL KİŞİ. “Bu şahıs buraya nasıl gelmiş” dediğiniz kişidir. Güç zehirlenmesini baştan sona yaşar. Kimseye güvenmez. Kimseye güvenilmemesi gerektiğini düşünür. Kimseye güvenilmemesi gerektiğini telkin eder. Ne olursa olsun kendini müdafaan gerektiğini vaz eder. Elbette bu durum da bürokratik katılık diye bildiğimiz sıkıntıya varır. Sinema çekmekten daha değerli şeyler olduğunu düşünür fekat bunlar insani hususlar değildir.
“BU İŞİ HERKES YAPAMAZ, YAPMAMALI” diyen kişiyi atlayamayız. Sinema sanatının seçkin yanı olduğunu düşünür, bırakın izleyeni üretenin bile seçilmesi gerektiğini anlatır. Elbette bu seçimi de kendisi yapar. Sinema tarihini ezbere bilir! Kimlerin düzgün sinema yaptığını her fırsatta söyler. Ki, sayıları 3-4’ü geçmez. Başka sinemaların ve sinemacıların ‘çöp’ olduğunu vurgular. Temelinde kendisiyle ilgili bir şeyler söylemektedir lakin neyse…
DİĞERİNE DÜŞMAN! Sinemanın ticari tarafında olanın bağımsız üretimlere ve yaklaşımlara, sanat tarafında olanın da ticari tarafa düşmanlığıdır… Her iki kişi de emsal üsluptadır. Biri az izlenen sinemaların yapılmaması gerektiğini söyler, başkası ise yalnızca izlenmek için yapılan sinemaların gereksizliğinden dem vurur. Her ikisi de ‘en güzel film’ ismine konuşur.
MÜKEMMELİYETÇİ! Bu türlü desek de temelinde mükemmeliyetçilik olarak nitelendirilen şey kendine ket vurmaktır. En düzgününü yapmak için bekler. En güzelini yapacağına inanır lakin en güzelini yapmak için de daima bekler. Neyi beklediğini sorarsanız, en vurucu ya da başarılı olanı beklediğini söyler. Çünkü kendisine güvenir lakin vakti vardır. Bu yüzden de yıllarını kaybeder. Kaç değerler bu türlü heba olur. Aslında bu bireyden kurtulmaktan çok, bu kişiyi kendinden kurtarmalı.