Sabah gazetesi yazarı Salih Tuna, müzikçi Gülşen’i gaye aldı. Tuna, “Futbolcu futboluyla, aktör yahut aktris oyunculuğuyla, şair şiiriyle, romancı romanıyla, müzisyen müzisyenliğiyle, müzikçi şarkıcılığıyla, Gülşen bacımız da hangi konserde kimin kucağına oturmuş olmaklığıyla konuşulmalı.” görüşünü savundu.
Tuna, yazısında, “Hülasa, herkes ‘sanatıyla’ konuşmalı. Futbolcuyu bile ‘sanatçı’ kategorisinde saymama şaşmayın. Oryantal yahut dansöz için ‘Sanatını konuşturdu’ denilince şaşıyor musunuz? Benim canım memleketimde zanaatçı kalmadı esasen, herkes ‘sanatçı.’ Son vakitlerde kimsecikler icra ettiği ‘sanatla’ gündeme gelmiyor. Hele ki tiyatrocu esnafı, yalnızca ‘muhalifliklerini’ konuşturuyor. Eski bir eşya üzere bir köşeye atıldığını hisseden kimi tiyatrocu eskilerinin ‘muhaliflik’ yoluyla kendilerini hatırlatmaya çalışmalarını acıklı bulsam da anlarım. Ya başkaları? Hele ki o üstten bakışları yok mu? ‘Bu millet adam olmaz…Bunlar koyun… Bunlar bilgisiz…’ deyişleri… Yanlış anlaşılmasın, tiyatrocular özünde saf, naif, kırılgan, düzgün insanlardır.” sözünü kullandı.
Tuna yazısında şunları kaydetti:
“Fakat herkese akıl vermeye çalışan hamakatla malul cehalet sarhoşlarıdırlar. Kaldı ki allame de olsalar bir şey değişmez. Rolünü âlâ oynuyor diye başımıza neden iktisat uzmanı kesilsinler ki? Hayır yani, bir futbolcu gol hükümdarı olduğu için dış siyasetteki görüşlerini merak ediyor muyuz? Tiyatrocunun da mesleğinin dışındaki lakırdıları neden umurumuzda olsun? Bir kısmı da mahalle baskısı yüzünden anneleri tarafından kurutulmadan sokağa atılan çocuklar üzere fırlıyorlar siyaset sahnesine.
İnsan bir durur, sanki bana muhtaçlık var mı diye, etrafına bir bakar. Aslanlar gibi Engin Özkoç dururken beni kim ne yapsın diye şöyle bir sorgular.
Türkiye’yi “sen ben bizim oğlan” yahut içine doğdukları mahallelerinden ibaret sandıkları için alkış belasına şavulluyorlar. Yazık ki yazık, Türkiye’nin mahallelerinden ibaret olmadığını fehmedebilecek yetenekleri yok.”