Günlerdir Laura Marling’in yeni albümüyle yaşıyorum. Birinci dinleyişte aşk benimkisi. Fonda ‘Patterns in Repeat’ çalarken yaprakların sararmasını, gökyüzünün bulutlanmasını, denizin lavanta rengine dönmesini izliyorum.
Özellikle de albümün açılışını yapan ‘Child of Mine’ müziğini tekrar tekrar dinliyorum. Onu dinlerken, kaçınılmaz bir biçimde, bu yıl kaybettiğim kedilerimi düşünüyorum. Esasen onları düşünmediğim tek bir an bile yok ki… Ancak niyetlerim beni eskisi üzere yaralamıyor artık. Tersine, kendimi onlarla geçirdiğim vakit için hayata teşekkür ederken buluyorum. Bu, müziğin tesiri mi? Zira bu müzik çalarken sık sık gülümsediğimi fark ediyorum.
Müzik güzelleştiriyor. Bunu çok düzgün biliyorum. Yas sürecinde sevgi sıkıntıya, sonra tekrar sevgiye dönüşüyor ve içimden taşarak öteki canlılara yöneliyor. Müzik kalbimin çatlaklarından içeri sızıyor ve onu tamir ediyor.
İNSANLARI GÜZELLEŞTİREN BİR MÜZİK
Laura Marling konutundaki küçük stüdyosunda bu albümü kaydederken hakikaten de bir şifacı üzere çalışmış güya. İnsanları güzelleştiren bir müzik çıkarmak istemiş ortaya. Yaralı olmanın ne demek olduğunu o da biliyor ne de olsa.
Bazıları yara izi bırakmak için müzik söyler, Marling ise başından beri yaraları sarmak için müzik söylüyor. Tıpkı sonbaharın bana öğütlediği üzere, sıkıntıma tutunmayı bırakıp yapraklarımı dökmeye başlıyorum ben de bunun üzerine.
‘Patterns in Repeat’ tıpkı vakitte gündelik hayatın tekrar eden sıradan mucizelerine bir övgü niteliğinde. Mutfakta dans etmenin değerine inanan bir albüm bu! Anneliğin ve aile olmanın manasına dair yazılmış dokunaklı bir şiire benziyor.
Bir de, aslında pek ilgisi olmasa da, bana üzücü halde Richard Benjamin’in “Mermaids” (Denizkızları) sinemasını hatırlatıyor. Cher, Winona Ryder ve küçük Christina Ricci’nin mutfakta dans ettiği o süper sahneyi… ‘Patterns in Repeat’in duygusu tam olarak benim için.
Filmi bu akşam tekrar izlemeye karar veriyorum. Sonra gözlerimi kapıyorum ve Marling’in sakin, telaşsız, şefkat dolu vokalinin içime işlemesine müsaade veriyorum. Onu daima sevdim, evvelden ‘Semper Femina’ albümünü çok dinlerdim lakin bu albümle birlikte artık onu en sevdiğim folk müzikçileri ortasında sayıyorum.
Bahçedeki kedileri beslerken üzerimden kuş sürüleri geçiyor. Kediler ve ben daima birlikte başımızı kaldırıp onlara hayran hayran bakıyoruz. O anda, bu albümün beni neden bu kadar etkilediğini anlıyorum.
Marling’in, kızına duyduğu sevgiyi temel alarak yazdığı bu bebek mavisi melodiler, bana “Mermaids” sinemasının yanı sıra, birlikte uzaklara uçan kuş sürülerini hatırlatıyor. Bilhassa de ‘Lullaby’ müziği göç yolundaki kuşların şakıdığı sessiz bir ninni gibi…
Yazdığı her şeyi çok sevdiğim Deniz Gezgin’in ‘Doğa Defteri’ kitabını okudum geçenlerde. Burada İpekkuyruk isminde bir kuştan kelam ediyordu. Bana kalırsa çok tatlı, çok yeterli ve çok hayalci bir kuş bu. İpekkuyruklar sürüler halinde yaşar ve kış vakti gelirlermiş kente. Bilhassa de ağaçlardaki turuncu hurmaları yemeyi çok severlermiş. Bunu okuyunca, vakti geldiğinde onlar için kenara biraz Trabzon hurması ayırmayı yazdım başıma. Olağan, buralarda çok ender görülürlermiş lakin neden olmasın? Yolunu şaşıran bir tanesi gelir bir gün tahminen kapıma.
İPEKKUŞLARININ BAYILACAĞI TİPTEN BİR ALBÜM
Kitapta yazdığına nazaran bu kuşlar yan yana bir ağaç kısmında dururlar ve birbirlerine ağızdan ağıza yiyecekler iletirlermiş. Paylaşmak onlar için bir merasim üzereymiş, ne olursa olsun asla yiyecek için hengame etmezlermiş. “Yalnızca tüyleri değil, huyları da ipek üzeredir,” diyordu Gezgin onlar için. Neden, bilmiyorum lakin ‘Patterns in Repeat’, ipekkuşlarının bayılacağı çeşitten bir albümmüş üzere geliyor bana.
Albümün en sevdiğim müziği ise ‘Caroline’ oldu sanırım. Yarım bırakılmış kelamlarıyla sevinçle doldurdu içimi. Yarım şeyleri ne kadar sevdiğimi düşündürttü bana. Onları sevmeyi öğrenmem biraz uzun sürmüş olsa da…
Biliyorum ki, kimi şeyler hiç tamamlanmayacak. Lakin şayet isterse yarım kalmış müzik kelamlarında, yarım kalmış sevgilerle ve yarım kalmış hayallerde bile bir hoşluk görebilir insan. Tıpkı kış göçmeni kuşlarda ve hiçbir vakit tam olarak kapanmayacak olan yaralarda bir hoşluk görebileceği gibi…
Ve artık apayrı kedileri kucağıma alırken, buruk bir memnunlukla eşlik ediyorum Marling’e: “Something something, Caroline!”